عاشقانه های یک سگ 36

 

مدتی ست در کوچه های باریک راه می روم. مدتی ست از بین دیوار و تیر چراغ برق رد می شوم. مدتی ست به جای آدم ها سعی می کنم پرنده ها را نگاه کنم. مدتی ست شب ها خوابم نمی برد. مدتی ست آب خنک تر شده است و غلیظ تر. مدتی ست از این که بنشینم و به دیگران نگاه کنم لذت نمی برم. مدتی ست جهان نقطه شده است. مدتی ست همه چیز عین ژله شده است به ویژه زمان. مدتی ست آسفالت خیابان باتلاق شده است. مدتی ست گربه کثیفه آن طرف حیاط می خوابد به جای اینکه در حوض خالی بخوابد. مدتی ست یخ های داخل یخدان یخچال تغییر ماهیت داده اند. مدتی ست کلمات از لای صفحات کتاب می ریزند کف خانه روی سرامیک های سرد سفید. مدتی ست انسان ها از درون سیم رد می شوند و می خزند درون انسرینگ ماشین و چراغ شان چشمک می زد. مدتی ست آجرهای خانه هیپ هاپ می رقصند و سقف یوگا می کند. مدتی ست ماست و خیار آماده می خرم و الکل سنج را فرو می کنم درون اش. مدتی ست همسایه روبرویی شیشه ماشین اش را پایین می کشد و دل نگران چیزی نیست به خاطر این که از بچه های باشگاه است به گمانم. مدتی ست مامور گاز دقیقا زمانی زنگ خانه را می زند که در توالت کتاب ها بازند. مدتی ست ماهی درون تنگ بیش از آنچه می خورد٬ می ریند. مدتی ست کاناپه قدیمی خر و پف می کند شاید برای همین گربه کثیفه آن طرف حیاط می خوابد به جای این که در حوض خالی بخوابد. مدتی ست کولر آرام گرفته است و ترانه ای را به زبان محلی زیر لب زمزمه می کند. مدتی ست گربه نه تازه وارد با مدفوع اش فوتبال دستی بازی نمی کند. مدتی ست جهان دارد روی پاشنه پای مادر بزرگ می چرخد و دایم فیزیوترابی می کند. مدتی ست ابرها سنگین شده اند و برای ایستادن در فضا سیگاری بار می زنند. مدتی ست رنگ ها درون سطل اسهال شده اند. مدتی ست من ساکت شده ام.

عاشقانه های یک سگ 35

 

" ماجرا از یک جایی شروع می شود اما معلوم نیست به کجا ختم شود."

- این پسره این جمله را چند دفعه نوشته آخه؟

- جای تو رو تنگ می کنه؟

- مخم رو اشغال می کنه.

- داری مگه؟!

- تو برو دمت رو تکون بده.

- تو هم اگه اون دم رو نداشتی تا حالا هزار بار سینه قبرستون خوابیده بودی.

و این ماجرا ادامه پیدا می کند.

عاشقانه های یک سگ 34

 

راستش مدتهاست كه از نوشتن جواب براي نوشته هايم اجتناب مي كنم. راستش خيلي راحت تر زندگي مي كنم وقتي تصميم مي گيرم ديگر به ديگران توجه نكنم. حالا هم كه مي نويسم براي خودم مي نويسم. براي خودم بلند بلند مي نويسم تا يادآوري كنم انسان هاي اطرافم قوه تفكرشان را به بي شكل ترين حالت ممكن درآورده اند و مي خواهند از تمام شكل هاي جهان سر درآورند. حداقل در اين سرزمين گويي چنين است. من كه دنيا را نگشته ام. من همين جا نشسته ام و به گردش جهان نگاه مي كنم و مي بينم كه چه بيهوده است جهان. اشتباه نكن! من بيهوده نيستم. جهان بيهوده است. من غريبه اي هستم كه به درون اين گيتي پرتاب شده است. اوكتايو پاز مي گويد:" جهان غمگين نيست، بعضي از آدم ها غمگينند." شايد فراموش كرده است كه عده ي اندكي از انسان ها مي فهمند كه غريبه اند وخيلي هاي ديگر فكر مي كنند ديگران غريبه اند. خيلي ها فكر مي كنند اما افراد كمي هستند كه به نتيجه مي رسند و حتا از خط پايان رد مي شوند. مهم نيست كه چندم شوي٬ مهم اين است كه تمام كني.

راستش خيلي اوقات وقتي مي نشينم و به حرف هاي ديگران گوش مي كنم٬ دلم براي زبان شان بيش از خودم مي سوزد. اين عجيب ترين عضله انسان چقدر حماقت بار تكان مي خورد. جهان حتا به سمت فكاهه هم نمي رود. ياد اين جمله افتادم:"با آدم خوشمزه به راحتي مي توان نسبت به آدم بدمزه رفت و آمد كرد ولي آدم بدمزه به مراتب قابل ترجيح است نسبت به آدم بي مزه." الان وبلاگ هاي لطيفه هاي سخيف به مراتب از وبلاگ هايي از درونيات شان مي نويسند، بيشتر بازديد كننده دارند. كوتاه نوشتن كه كاري ندارد.(اين را يك بار توكا گفت نوشتن چند خط كه كاري ندارد. وقتي توانستي از يك جا شروع كني و نوشته ات ساختاري داشت آنوقت نوشته ات به يك دردي مي خورد) به نظرم جملات كوتاه پشت كاميون ها به مراتب بهتر از اين شورتك هايي ست كه در وبلاگ ها مي نويسند. من اگر از غم مي نويسم٬ از غم اطرافيانم مي نويسم. وگرنه غم خودم كه جايي جا نمي شود كه حتا نوشته شود...

                                                                                                                         م.ر.ش.ن

عاشقانه های یک سگ 33

 

امروز صبح اين اس ام اس را با صدای بلند خواند:"دیگر مادر ندارم." نگاهش کردم. نشست روی کاناپه و زل زد بیرون و انگاری داشت توی حیاط دنبال آن گربه کثیف می گشت که هر روز می آید و از آهن پاره ها بالا می رود و می نشیند روی ایرانیت ها. نشست و زل زد بیرون. عینکش را برداشت و دستی کشید روی چشمانش. تازگی ها نمی توانم بفهمم که گریه می کند یا نه. قدیم ترها راحت می شد فهمید. در واقع می شد دید.

- عین گوسفند داریم زندگی می کنیم...

وقتی ناگهان شروع به صحبت می کند معلوم است که اوضاع پس معرکه ست. دیگر بعد از این مدت شناخته ام اش.

- می دونی یعنی می خوان گوسفند باشیم و ما هم اگر یک نقش رو خوب بلد باشیم بازی کنیم که بهمون اسکار بدن همین نقش گوسفندی... گوسفند متفکر... گوسفند مهربون... گوسفند دکتر... گوسفند... راستی این گوسفند بیچاره کاش می تونست نقش گرگ رو بازی کنه.

سبا٬

     سرایه٬

             آتوسا خانم٬

                            دخترکانم!

چو کودکی بودید

                     هر کدام شما٬

                                       باتان می گفتم:

-"بزرگ تر که شدید٬

                         در این خونجنونکده ی بی تاریخ٬

                                            جهان ازتان خواهد خواست

که گوسپندی باشید٬

                        یا میشی٬

                                   هر کدام. 

ولی٬

اگر مرا پدر خویش هم ندانستید٬ مهم نیست:

                                همسایه ای بدانیدنم٬

                                                   یا رفیقی٬

                                                             یا برادر٬

                                                                 یا خویشی٬

                                                                             هر کدام:

که آذرخشی می خواست در نگاه شما برفروزد

و گرگ بودن تان می کوشید تا بیاموزد.

به یادتان باد

             این همه:

بدان زمان که٬

              به چشم جهان٬

                              بزرگ شدید:

یعنی کز خویش بیرون آمدید٬

                                 یعنی کز این رمه

بیرون زدید و٬

              به دانایی و توانایی٬

                                  هر یک

                                       یک ماده گرگ شدید."

زل زده است بیرون و گویی دارد دنبال گربه کثیف می گردد که می آید و لم می دهد روی موزاییک های حیاط و زل می زد به پنجره ی نیمه باز به امید تکه غذایی.

ولی نگفتم با شما

                 -نمی دانستم-

که گرگ تنهایی ی بزرگی دارد:

همین که بابا٬ از هرچه های عالم٬ دارد.

اینگونه می گذرد احوالات این مرد این چند روز انگار. گاهی برمی گردد و نگاهم می کند. آب تازه می ریزد برای ماهی و من. و غذای همچنین. بلند می شود. از کتابخانه کتابی برمی دارد. می نشید. و شروع می کند برایمان (تمامی اهالی خانه که صامتند) به خواندن:

چقدر خوب است

                    این

                      که مرگ هست!

به جان دوست٬

همین پریروزان هم

                      باور نمی دانستم کرد٬

اگر پدر می گفت

                    روزگاری خواهد آمد

که بیمی از فردا داشته باشم:

نه زآن دردی بر دردهای دیروزین من می افزاید٬

نه٬

   بل٬

      فقط

برای آن که می آید!

.

.

.

.

خود خودم

           دیگر

               از من من

کم می آورد:

به جان دوست!

بزرگ تر شده ام

                    انگار

                        از خودم:

دگر نمی گنجم در این پوست.

چقدر خوبست٬

                   آه٬

چقدر خوب است٬

                    آری٬

                         این که مرگ هست!

                                                     اسماعیل خوئی

زل می زند بیرون انگار دارد دنبال گربه کثیف می گردد.

عاشقانه های یک سگ 32

 

خيلي از آدم ها فكر مي كنند ما سگ ها كه بلد نيستيم حرف بزنيم. درست فكر مي كنند اما نمي دانند كه  مي توانيم خوب بو بكشيم و بو كشيدن به مراتب بهتر از فكر كردن مثل آدم هاست.