عاشقانه های یک سگ 33
امروز صبح اين اس ام اس را با صدای بلند خواند:"دیگر مادر ندارم." نگاهش کردم. نشست روی کاناپه و زل زد بیرون و انگاری داشت توی حیاط دنبال آن گربه کثیف می گشت که هر روز می آید و از آهن پاره ها بالا می رود و می نشیند روی ایرانیت ها. نشست و زل زد بیرون. عینکش را برداشت و دستی کشید روی چشمانش. تازگی ها نمی توانم بفهمم که گریه می کند یا نه. قدیم ترها راحت می شد فهمید. در واقع می شد دید.
- عین گوسفند داریم زندگی می کنیم...
وقتی ناگهان شروع به صحبت می کند معلوم است که اوضاع پس معرکه ست. دیگر بعد از این مدت شناخته ام اش.
- می دونی یعنی می خوان گوسفند باشیم و ما هم اگر یک نقش رو خوب بلد باشیم بازی کنیم که بهمون اسکار بدن همین نقش گوسفندی... گوسفند متفکر... گوسفند مهربون... گوسفند دکتر... گوسفند... راستی این گوسفند بیچاره کاش می تونست نقش گرگ رو بازی کنه.
سبا٬
سرایه٬
آتوسا خانم٬
دخترکانم!
چو کودکی بودید
هر کدام شما٬
باتان می گفتم:
-"بزرگ تر که شدید٬
در این خونجنونکده ی بی تاریخ٬
جهان ازتان خواهد خواست
که گوسپندی باشید٬
یا میشی٬
هر کدام.
ولی٬
اگر مرا پدر خویش هم ندانستید٬ مهم نیست:
همسایه ای بدانیدنم٬
یا رفیقی٬
یا برادر٬
یا خویشی٬
هر کدام:
که آذرخشی می خواست در نگاه شما برفروزد
و گرگ بودن تان می کوشید تا بیاموزد.
به یادتان باد
این همه:
بدان زمان که٬
به چشم جهان٬
بزرگ شدید:
یعنی کز خویش بیرون آمدید٬
یعنی کز این رمه
بیرون زدید و٬
به دانایی و توانایی٬
هر یک
یک ماده گرگ شدید."
زل زده است بیرون و گویی دارد دنبال گربه کثیف می گردد که می آید و لم می دهد روی موزاییک های حیاط و زل می زد به پنجره ی نیمه باز به امید تکه غذایی.
ولی نگفتم با شما
-نمی دانستم-
که گرگ تنهایی ی بزرگی دارد:
همین که بابا٬ از هرچه های عالم٬ دارد.
اینگونه می گذرد احوالات این مرد این چند روز انگار. گاهی برمی گردد و نگاهم می کند. آب تازه می ریزد برای ماهی و من. و غذای همچنین. بلند می شود. از کتابخانه کتابی برمی دارد. می نشید. و شروع می کند برایمان (تمامی اهالی خانه که صامتند) به خواندن:
چقدر خوب است
این
که مرگ هست!
به جان دوست٬
همین پریروزان هم
باور نمی دانستم کرد٬
اگر پدر می گفت
روزگاری خواهد آمد
که بیمی از فردا داشته باشم:
نه زآن دردی بر دردهای دیروزین من می افزاید٬
نه٬
بل٬
فقط
برای آن که می آید!
.
.
.
.
خود خودم
دیگر
از من من
کم می آورد:
به جان دوست!
بزرگ تر شده ام
انگار
از خودم:
دگر نمی گنجم در این پوست.
چقدر خوبست٬
آه٬
چقدر خوب است٬
آری٬
این که مرگ هست!
اسماعیل خوئی
زل می زند بیرون انگار دارد دنبال گربه کثیف می گردد.